Van verschillende kanten is mij al gevraagd of ik “de film” ga kijken of “wat ik van de Bob Dylan film vind”. Immers, ik ben groot Bob Dylan-fan. En dus gaan mensen er vanuit dat ik A Complete Unknown ga kijken. Nee. Die ga ik dus niet kijken.

Want, hoewel de film over de ­eerste jaren van de carrière van Bob Dylan (1961-1965) soms net een documentaire lijkt, is niet alles waargebeurd. En dat maakt de film tot een fictief verhaal.

Zo is het personage “Sylvie Russo” gebaseerd op meerdere vriendinnen uit Dylans echte leven, schrijft de Volkskrant in haar recensie.

Suze Rotolo & Bob Dylan

Het doet Suze Rotolo, maar ook andere levenspartners van Dylan, te kort. En als men het dáár al niet nauw neemt met de waarheid, wat is er dan nog meer mix tussen realiteit en fantasie?

Overigens wordt dit mede veroorzaakt door de eis van Dylan dat Suze niet als persoon in de film geportretteerd mocht worden.

Hij wilde “zijn eerste vriendin in New York, Suze Rotolo, niet in de film hebben. Actrice Elle Fanning speelt in plaats daarvan de fictieve Sylvie Russo, een personage gebaseerd op meerdere vriendinnen van Dylan.” (Volkskrant).

Dat komt niet, voorzover bekend, omdat hij een aversie tegen haar heeft of zij die tegen hem had. Integendeel.

Het liedje dat hij over de breuk met Suze maakte, ‘Ballad in Plain D’, is het enige nummer waarvan hij namelijk ooit publiekelijk toegaf dat hij wenste dat hij het niet had geschreven. En hij speelt het dan ook nooit live.

“Oh yeah, that one! I look back and say, ‘I must have been a real schmuck to write that,’” he said in 1985. “Of all the songs I’ve written, maybe I could have left that alone. [..] As for Suze Rotolo, who returned to her ancestral Italy and married soon after Dylan recorded “Plain D”, she forgave him. “I never felt hurt. I understood what he was doing,” she said later. “It was the end of something and we both were hurt and bitter. His art was his outlet, his exorcism. It was healthy. That was the way he wrote out his life; the loving songs, the cynical songs, the political songs, they are all part of the way he saw his world and lived his life, period.” (Financial Times)

Timothée Chalamet

Daar komt nog iets bij. De hoofdrolspeler, Timothée Chalamet, zingt de nummers van Dylan zelf.

Wat ik hoorde in de trailer en fragmenten vond ik persoonlijk echt tenenkrommend. Het is het steeds nét niet. Te geforceerd “ik wil klinken als Dylan”. Onbegrijpelijk dat er niet gewoon voor playback is gekozen want zo doe je Dylan’s werk, in mijn oren, geweld aan. Ik zit niet te wachten op een kopie. Ik wil het origineel!

Joan Baez

Ook is er kritiek op de manier waarop Baez wordt neergezet in de film.

“In the film Baez serves two main narrative purposes: 1) to elevate Dylan to fame, which is historically accurate, and 2) act as the wedge that separates the film’s primary love interest Sylvie Russo (pseudonym for Suze Rotolo) from Dylan. While she likely contributed to the disintegration of Russo and Dylan’s relationship, to reduce Baez to “the other woman” is insulting and minimizes the impact of her relationship with Dylan.” (The Bates Student)

Wie wel een film of documentaire wil zien met de échte Dylan kan naar mijn mening beter de “Rolling Thunder Revue” kijken (waar ik hier al eens over schreef), “No Direction Home” of “Don’t Look Back“.

Voor Bob Dylan zelf is de hernieuwde aandacht commercieel interessant. Zo weet de Volkskrant te melden dat “door het succes van de biopic A Complete Unknown [..] het aantal dagelijkse Dylan-streams op Spotify verviervoudigd is van 1 naar 4 miljoen”.

Voor wie liever leest, ik vond dit een heel goed boek: Down the Highway.

De film zal best goed zijn. Daar blijf ik af. De hoofdrolspeler zingt oke. Maar het is géén Dylan. En ondanks dat Bob Dylan zelf de film geaccordeerd heeft, omdat hij het kennelijk ook wel “een goed verhaal” vond, ga ik ‘m dus niet kijken. Ik heb geen behoefte aan een geromantiseerd verhaal.

Eén citaat uit de film (trailer) past hier dus prima als afsluiter: “People make up their past, they remember what they want, they forget the rest”.

___
Foto boven: Bob Dylan – Rotterdam (1978, Chris Hakkens CC-BY-SA 2.0)