Ik heb nog nooit zoveel op één dag over de “protestzanger” Armand gehoord als vandaag, de dag na zijn overlijden. Hij protesteerde, maar waar tegen? Eigenlijk heb ik niet echt een idee… Ik heb z’n muziek nooit zo begrepen en luisterde er nauwelijks naar. Ik beschouwde hem altijd een beetje als een randverschijnsel in de Nederlandse popmuziek. Met één hitje op zak (“Ben ik te min”) kun je ook spreken van een eendagsvlieg. Wel een eendagsvlieg met een redelijke schare trouwe fans. En die fans wil ik geen kwaad woord over zeggen hoor, begrijp me goed. Ook over Armand zelf niet trouwens.

Hippie

Wat  is zijn ‘nalatenschap’? Een serie albums, één hit, een reputatie als voorstander (legalisering) van wietgebruik. Verklaard tegenstander van kernwapens.

Hij was ook duidelijk een ‘hippie’ – mensen die zich verzetten tegen de kapitalistische en materialistische maatschappij. Het nummer “Ben ik te min” is daar een voorbeeld van en naar aanleiding van dat nummer werd hij ook bestempeld als ‘protestzanger’.

Storend!

Armand was niet echt mijn ding, zal ik maar zeggen. Maar, “leven en laten leven” nietwaar? Wat mij echter een beetje stoort is dat zo iemand die eigenlijk een beetje in de marge zit van de popcultuur z’n ding doet nu opeens door allerlei radiomakers als “held” wordt bestempeld. Jarenlang zagen ze ‘m niet staan. Z’n muziek werd niet of nauwelijks gedraaid. Eigenlijk werd hij gewoon genegeerd. En nu opeens moeten ze zich er op voorstaan dat ze ‘m zo goed vonden of zelfs ‘gekend’ hebben. Dat is denk ik, voor zover ik ‘m kon inschatten, zo niet Armand… want hij vond jou (toch al) een meelzak.