Een tijd geleden ging iemand mij volgen op Twitter en Instagram die ik niet kende, een gitariste. Ik denk dat de aanleiding was dat ik een aantal tweets deed over concerten waar ik heen ging van onder andere Samantha Fish. Ze was niet de eerste die dat deed overigens. En nieuwsgierig geworden keek ik op haar twitterfeed en instagram. En verder op Youtube en Facebook en ontdekte dat zij toch wel erg fijne muziek maakt. Diana Rein was op dat moment druk bezig een nieuw album op te nemen en wat ik hoorde sprak mij erg aan!

Wie is Diana Rein?

Diana Rein is niet echt een naam die iedereen in Nederland kent. Integendeel. Maar als ik zeg “Home Alone”, dan weet iedereen welke films ik bedoel – en daar “kennen” we haar van in Nederland:
http://www.imdb.com/name/nm0132951/bio?ref_=nm_ov_bio_sm
Ze speelde “Sondra” in Home Alone en is daarna zich gaan toeleggen op muziek, de Blues! Ze is een “indie” blues muzikant, en haar laatste album heeft ze grotendeels alleen gemaakt, opgenomen en geproduceerd. Dat spreekt mij natuurlijk ook erg aan. Een album dat zo gemaakt wordt, is vaak zo veel persoonlijker dan een album waar invloed van bandleden, producers, platen maatschappij enzovoorts in meewegen.

Toen Diana dan ook liet weten dat haar album af was en te koop besloot ik direct het album te bestellen. En het vorige album. Een leuke package deal op haar website maakte die keuze niet moeilijk.

Op haar laatste album laat ze zich in de teksten van een meer persoonlijke kant zien, zo geeft ze zelf aan. De muziek is, voor wie van Stevie Ray Vaughan houdt, denk ik een must. Lekkere bluesmuziek. Met die heerlijke strat-sound! Ik was snel verkocht toen ik de muziek hoorde. En nu heb ik hier dan twee albums, gesigneerd en wel, liggen.

Wat kun je er van zeggen?

Ik ben natuurlijk geen professionele recensent, maar muziekliefhebber. In dit stukje beperk ik mij tot haar laatste album “Long Road”. Het album opent met het nummer “Long Road” en direct hoor je Vaughan’s invloed maar niet op een copy-cat manier. Dat Vaughan een grote invloed in haar leven is, is duidelijk. Het is dan ook niet voor niets dat haar zoontje Vaughn, denk ik.

Ook in het nummer “Wild One” hoor je de invloed maar het is toch erg originele muziek. De stem van Diana is ook een een heerlijke blues stem. Ik ben groot fan van Samantha Fish (…) maar dan heb je het bijvoorbeeld over een heel andere stem, een ander stemgebruik. En een heel andere sound (de “humbucker” versus “single coil” – een discussie waar ik niet aan begin maar gewoon geniet van beide!).

Over die stem gesproken – die was er bijna niet meer geweest. Rein heeft een operatie gehad aan een poliep en is daar gelukkig goed overheen gekomen. “Living Loud” laat dat goed horen! Gewoon knap gedaan. En zo gaat het album lekker door. Liedje na liedje laat zij horen waarom zij de “Six String Siren” bijgenaamd is. De “Sirens” waren de zangeressen die de schippers verleiden en de stem en gitaarspel van Diana verleidt je om te blijven luisteren. Steeds luister ik een nummer en denk “wow, wat komt er hierna?”.

Het solowerk in “Green Light”, de openingsriff in “Rebel with a Cause”, de heerlijke ballad-klanken in “Don’t Walk Away” en “Wicked”. Dat nummer is sowieso één van m’n favorieten. Het is blues, maar ergens ook weer niet. Ik vind Rein geen “purist” in die zin. En dat spreekt mij juist aan. In “Wicked” vind ik haar stem ook erg goed uitkomen. De solo in het nummer is ronduit chilling. Dit moet je echt hard afspelen en lekker in opgaan!

In “Down, Down, Down” kiest Diana voor een interessante opening. Alleen een gitaar, en haar stem. Je verwacht dat het nummer zo door gaat of een soort van kort intermezzo is, maar … na het intro barst het nummer los en en begint een stampende en dampende blues-rock song zich te ontwikkelen.

Het album sluit af met “Peace”. Don’t we all want peace, right? Zo’n titel kan van alles herbergen Alweer iemand die pleit voor wereldvrede (..) of gaat het ergens anders over? Een vrij lang intro, en plotseling een tempo-wisseling. Een solo na een instrumentaal intro. Knap! Het nummer begint voor je gevoel twee keer. Je wacht op de tekst. Wat gaat de boodschap van dit nummer worden? Geen. Dat wil zeggen: geen tekst. Het blijft instrumentaal. En daarmee geeft Rein toch een statement af. Voor mij is dit nummer “Peace” een boodschap als in “Zoek vrede in de muziek, in je beleving er van”. Maar een ander kan er zijn compleet eigen invulling aan geven. Of géén. Ook goed.

Kennen we haar nu?

Diana Rein heeft op dit album ons laten horen wie ze is. Tot op zekere hoogte. Een prima zangeres, een uitstekend gitarist. En een erg goede tekstschrijver. Ze heeft een zelf-geproduceerd album gemaakt dat er niet om liegt! Maar kennen we haar nu? We kennen haar voor zover ze zich wil laten kennen. En wat ik zie, hoor en gemerkt heb in de contacten via social media hebben we hier te maken met een uniek talent en ik hoop dat we nog heel veel van haar gaan horen.

A note to Diana

So, I hope she reads this one day…

Diana thank you so much for deciding to follow me on Twitter.. If you hadn’t done so I’d never knew about your music and incredible talent. Thank you for the signed copies of your albums and your great music! I’ve enjoyed it a lot and will keep doing so in the years to come!

Meer over Diana Rein: www.dianarein.com