Voor wie af en toe op m’n hyves kijkt is dit geen nieuws.. ik heb sinds kort een heuse Epiphone DOT “vintage” sunburst.
Terug bij m’n ‘oude’ merk: de eerste elektrische gitaar dit ik kocht was namelijk ook een Epiphone, een Les Paul ‘standard’. Die mis ik qua klank nog wel, maar niet qua bespeelbaarheid. Het was, cru gezegd, een onding. De hals was vrij dik. Daar viel nog mee te leven. Maar wat veel erger was, was dat de lak van de hals “stroef” was. Dus lekker spelen was er niet bij.
De Johnson heeft het veld moeten ruimen voor een Stratocaster. Maar het model, naar de ES335 van Gibson, bleef ik mooi vinden.
En eigenlijk wilde ik toen ik de Johnson kocht al een “DOT” hebben, maar had het geld er niet voor over. In Leeuwarden had ik een gebruikte gezien, voor maar liefst € 350,-. Mooi, maar te duur. Toen recent iemand op Marktplaats een nagelnieuwe DOT te koop aan bood (bieding) kon ik het niet laten en bracht een bod uit. Beetje ingeschat wat de verkoper aan inkoopsprijs had betaald en er een klein beetje marge op gerekend.. en warempel!! Behoorlijk onder de gangbare winkelprijs staat hij nu hier! Genieten geblazen.
Er heeft deze keer geen andere gitaar het veld geruimd (normaliter te doen gebruikelijk, de woonkamer is immers géén gitaarwinkel volgens de echtgenote). De zelfbouw Thinline Telecaster is namelijk (tijdelijk) verhuisd naar de winkel/het kantoor als “wandbekleding” c.q. demo. Zo kunnen mensen zien wat je van een gitaarkitje kunt bouwen..
Ha! Kool & geit enzo 🙂
Overigens is er een nieuw zelfbouw project onderweg, zodra ik weer eens tijd heb. Een, ja, hoe is het mogelijk.. (oude liefde roest niet): Les Paul!