Via de KMBO-school (KMBO BA) waar ik op zat –zo’n geval van: “wat moet ik nu verder doen na de MAVO? Dan eerst daar maar heen..”–maakte ik kennis met de gitaar. We konden op deze school namelijk 2 uur per week een “keuze”-vak doen.
Eén van die vakken was gitaarspelen. Ik was gelijk verkocht. Na de eerste lesserie van leraar Ted (die tevens kookles gaf welke ik ook met plezier heb gevolgd en waar ik onder andere heerlijke nassi en pinda-saus van heb leren maken) volgde later nog een tweede serie van Paul. Hele leuke leraren. Paul was een echte Fender-freak en maakte er een gewoonte van ons te laten horen dat hij net zo goed kon spelen als Mark Knopfler. Nou ja, het leek er in elk geval sterk op. Persoonlijk heb ik meer met Phil Keaggy (qua gitaarwerk dan).
Met Ted had ik ook een “klik”: hij hield van de muziek van Larry Norman en Norman Barratt! Niemand die die artiesten kende in mijn omgeving en uitgerekend hij wel. Dat zat dus gelijk goed. Naast gitaarspelen en koken heb ik er ook nog kaligrafie (!) en tekenen gevolgd als keuzevak. Ik hield altijd erg van tekenen, en -al zeg ik het zelf- was er redelijk goed in. Maar de lessen die ik kreeg hebben dat plezier danig vergald. De leraar had een opvatting over tekenen die ik niet deelde en toen hij een keer een houtskool-tekening van mij verprutse door er met z’n vingers in te gaan zitten vegen omdat dat “artistieker” leek, was voor mij de lol er van af.. sinds die tijd heb ik eigenlijk niets meer gedaan op dat gebied.
Na een jaar was ik het KMBO echt zat. Toen nog experimenteel, dus je mocht je eigen tempo bepalen. Er stond twee jaar voor een normale cursusduur (full time) met een maximum uitloop van drie jaar voor de mensen die wat minder studiezin of mogelijkheden hadden. Samen met een klasgenoot besloot ik dat het ons te lang duurde en we sneller klaar wilden zijn en we ‘gingen er voor’. Een half jaar later na hard blokken hadden we allebei (primeur!) binnen anderhalf jaar alle certifcaten op zak, we moesten vervolgens wel wachten op de jaarlijkse, officiële, diploma-uitreiking! Mooi de tijd, in het tussenliggende halfjaar, om wat te werken e.d. Daarna ben ik een MBO-informatica opleiding gaan doen, stoomopleiding van één jaar (alleen voor mensen die al een MBO-diploma op zak hadden) en na dat jaar gaan werken.
Genoeg over m’n scholing..
Terug naar de muziek!
Made in the DDR
De eerste gitaar die ik kocht was een oostblok-geval, gemaakt in de toenmalige DDR. Voor NLG 65,00 gekocht bij Da Capo in Nietap van geld wat ik op m’n verjaardag kreeg. Al snel had ik de basis (paar accoorden) onder de knie en wilde ik wat anders. Maar ja,.. een beetje een goede gitaar kostte geld. Het DDR ding ging over naar mijn broertje (die ‘m niet snel daarna voor een paar centen verpatste op de rommelmarkt..) en zelf kocht ik een een Kay K-520 (Western) gitaar. Een, hier in Nederland in elk geval, niet zo bekend merk, uit de USA.
Wederom gekocht bij Da Capo, ik was toen 19 jaar en had net een paar weken “serieus geld” verdiend als uitzendkracht bij een niet nader te noemen en inmidels ook reeds failliete MAZDA-dealer in de regio Leek.
Kay K-520
De gitaar was op dat moment nét ingeruild bij Da Capo en stond nogal smerig en met verroeste snaren tegen de toonbank aan. Ik vroeg aan de verkoper wat dat moest kosten. Voor “slechts” NLG 150 (nou, nou..! Daar moest ik toen wél ruim anderhalve week voor werken bijna!) mocht ik de trotse eigenaar worden van het geval. Een setje nieuwe snaren en een afstelbeurtje er bij en de volgende dag met m’n vader het geval afgehaald..
Daar stond hij te blinken!
Ik had er de dag tevoren nauwelijks op gespeeld, alleen even geprobeerd hoe hij in de hand lag. En ik wist toen gelijk: “dat is mijn gitaar”. Dat is de gitaar bijna 20 jaar lang geweest!
Dat wil niet zeggen dat het m’n enige gitaar is (geweest).. zie verder. Gewéést, want sinds December 2005 was de gitaar niet meer bruikbaar door een defect in de brug en is hij vervangen voor een Washburn.
Het merk Kay Guitars bestaat sinds 1890 en maakt gitaren, violen, banjo’s, mandoline’s en (nogal lelijke) typische Koreaanse electrische imitatie-gitaren. Van oorsprong is het een Amerikaans merk maar ergens in de jaren ’60 heeft men de productie overgebracht naar Korea.
De K-520 wordt niet meer gemaakt, maar lijkt sprekend op de huidige K-553 Hummingbird (afbeelding). Volgens mij is het gewoon dezelfde gitaar, met dit verschil dat er in de K-520 een variable brug zit en dié is nu net kapot gegaan. Reparatie is daarom kostbaar (voorzover al mogelijk) dat vervanging een betere optie was.
Toen ik de gitaar kocht was er nergens informatie over te vinden. Gelukkig heeft internet inmiddels dit probleem opgelost; Kay heeft sinds 2003 een website met wat (minimale) informatie. Helaas is het voor mij tot nu toe niet mogelijk gebleken de gitaar juist te dateren (maar het ding heeft dus een respectabele leeftijd van ca. 30 á 40 jaar bereikt) en ook niet om vast te stellen of het een “Koreaan” of originele Kay uit de USA is. Het doet niet echt ter zake, het is en blijft een unieke gitaar die je niet vaak ziet!
Fantastisch geluid, en speelde heerlijk.
Ik gebruik(te) Bronze Wound snaren van Gibson voor deze gitaar.
De achterste, tobacco-burst, gitaar lijkt als 2 druppels water op de K-520 (mijn gitaar), inclusief de zeer aparte slagplaat met een kolibri er op. De “kop” is echter anders en ook de brug.
Meer over de geschiedenis van Kay Guitars (electrische “vintage” modellen).