In de beginjaren ’70 tot begin jaren ’90 was Glenn Kaiser met zijn band een begrip in de “White Metal”-scene. De Rez Band, door hem en zijn vrouw Wendy opgericht, speelde op alle grote festivals in Europa en de VS.

Grondleggers van wat men later “Jesusrock” is gaan noemen. Een subcultuur waar veel te weinig mensen mee in aanraking zijn gekomen helaas want er is ook in deze scene een bak talent! Zeker nu de NCRV en EO al jarenlang niet of nauwelijks nog aandacht besteden aan het fenomeen “gospelrock” is er natuurlijk helemaal weinig aandacht meer voor. Een gemiste kans.

Na het stoppen van de band ging hij door met een trio, de Glenn Kaiser Band en ze maken voornamelijk (stevige) bluesmuziek en soms wordt er nog een nummer uit de Goede Oude Tijd gespeeld van de Resurrection Band, kortweg Rez Band. Gisteren stonden deze (inmiddels) rockpensionada’s in Hedon, Zwolle. En de vonken vlogen er af, bij wijze van spreken.

Blueslegende

Door de promotor werd hij aangekondigd als ‘blueslegende’ en hoewel Glenn Kaiser natuurlijk een flinke (rauw) bluesgeluid ten gehore bracht was het toch niet de pure blues die hij speelde in Zwolle. Het leunde stevig tegen de hardrock af en toe en dat vond ik prima uiteraard. En dat hij nummers van vroeger speelde, uit de Rez-periode, vond ik alleen maar beter! De set bestond uit origineel materiaal, materiaal van vroeger en als ik het goed heb gehoord een paar covers maar wel in een eigen variant.

Bij vlagen deed de formatie mij denken aan Cream overigens. Zeker toen ze Crossroads speelden was de vergelijking niet misplaatst! De band vormt een hecht trio, en dat is niet verwonderlijk als je bedenk hoe lang deze mannen al op het podium staan. Het was dus volop genieten geblazen voor de liefhebbers van dampende bluesrock. Een bezoeker, die kennelijk niet helemaal bekend was met de band, stelde tevreden vast: “het is wel van die Jezus-muziek,.. maar ze zijn wel goed hè?!”

Hedon, Zwolle

Het optreden vond plaats in de kleine zaal van Hedon, Zwolle. Prima plek, maar eigenlijk gunde ik de band een grotere zaal. Het was er goed vol, en ze speelden vol overgave en energiek de nummers af. Geen geroutineerd gedoe of ‘de gearriveerde artiest’ uithangen. En mensen werden aan het einde uitgenodigd om even na te praten als ze wilden. Voor mij was de avond lang genoeg geweest, ik moest nog een flink stuk rijden, de weersvoorspelling was slecht, dus na het laatste nummer ging ik huiswaarts. Mét natuurlijk een CD én een T-shirt én een verzameling foto- en video materiaal.

Wat een gaaf publiek

Er moet me nog even iets van ’t hart. Wat een gaaf publiek. Er kwam een ernstig (lichamelijk) gehandicapte jongeman binnen in een rolstoel en die stond op een mooi plekje midden voor ’t podium. Dichter bij dan ongeveer halverwege de zaal kon hij echter niet komen omdat de vloer vertrapt naar beneden ging. Ik dacht: als ze straks gaan spelen, ziet hij niets meer dan staat iedereen voor hem.. Niets van dat al! De hele avond werd zijn zicht vrij gehouden, iedereen stond zodanig in een lijn (soort omgekeerde U-vorm) voor het podium dat hij vrij zicht had. Applaus voor ’t publiek!

Foto & Video

Klik op de foto’s voor een groter formaat.