Het interesseert mij helemaal geen klap wat collega’s op het werk van mijn levensovertuiging vinden. Want dat heeft niets met mijn werk, of de manier waarop ik mijn werk doe, te maken.

Ik val hun er ook niet mee lastig en zij hebben dus ook geen reden om mij er over lastig te vallen. Dat doen ze wel. Soms. Maar daar lig ik verder niet wakker van. En als iemand liederlijk aan het vloeken slaat, jammer. Maar ik maak er geen punt van, terwijl ik er een grote hekel aan heb en soms echt wel ‘voel’ dat dat gedaan wordt, werd, om mij te kwetsen.

Dat ik vroeger op school werd uitgelachen en uitgescholden om mijn overtuiging. Dat moest ik zelf dragen. Daar viel ik niemand mee lastig, heb er geen actiegroep voor opgericht, vraag geen subsidie aan om mijn ‘recht’ te halen op ‘acceptatie’. Ondanks dat het wel degelijk een grondrecht is van ieder mens om vrij zijn of haar overtuiging aan te hangen.

Zoals artikel 2 van de Rechten van de Mens het formuleert:

Een ieder heeft aanspraak op alle rechten en vrijheden, in deze Verklaring opgesomd, zonder enig onderscheid van welke aard ook, zoals ras, kleur, geslacht, taal, godsdienst, politieke of andere overtuiging, nationale of maatschappelijke afkomst, eigendom, geboorte of andere status. Verder zal geen onderscheid worden gemaakt naar de politieke, juridische of internationale status van het land of gebied, waartoe iemand behoort, onverschillig of het een onafhankelijk, trust-, of niet-zelfbesturend gebied betreft, dan wel of er een andere beperking van de soevereiniteit bestaat.

HOMORECHTEN?

Hoewel de verklaring van de Rechten van de Mens het niet specifiek benoemt is het duidelijk dat seksuele geaardheid of voorkeur (ook) geen reden mag zijn voor discriminatie door de overheid.

Artikel 7 zegt bijvoorbeeld

Allen zijn gelijk voor de wet en hebben zonder onderscheid aanspraak op gelijke bescherming door de wet. Allen hebben aanspraak op gelijke bescherming tegen iedere achterstelling in strijd met deze Verklaring en tegen iedere ophitsing tot een dergelijke achterstelling.

Het interesseert mij dan ook helemaal niets wat een ander in zijn vrije tijd tussen de lakens doet. Dat is zijn of haar eigen vrije keuze. Het irriteert mij wél dat ik daar ongewild mee geconfronteerd wordt op een wel zeer specifieke wijze omdat er speciale clubs zijn die aandacht vragen en krijgen voor hun seksuele geaardheid en werkgevers als de Belastingdienst, UWV, gemeentelijke overheden.. en zélfs ministeries van mening zijn zo ver te moeten gaan om tijdens een Canal Parade mee te varen. Dat is namelijk wel confronterend.

En zo word ik via- en door onder andere mijn werk lastig gevallen over- en met een levensstijl, het seksuele gedrag van collega´s, waar ik niets mee heb, en ook niets mee wil hebben. Doe gewoon allemaal lekker wat je zelf wilt, zo is mijn boodschap, maar val mij er niet mee lastig. Ik val anderen toch ook niet lastig met mijn geaardheid? En dat doen veel werkgevers nu wel. Zij dwingen werknemers daartoe via publicaties op hun intranet of internet-site, magazines, personeelsbladen e.d. – en ook in het onderwijs heeft men inmiddels de verplichting (!) voorlichting te geven hierover.

Maar of iemand nou seks heeft met iemand van hetzelfde geslacht, of niet, of het fijn vind om als vent in een jurk te lopen, of als stel iets met zweepjes en leer te doen,… wat gaat mij dat überhaupt aan? Waarom moet daar ‘een punt’ van gemaakt worden? Dat doen die andere groepen dan ook niet, die houden hun seksuele voorkeuren lekker thuis.

Maar,…! Zodra het homoseksuelen betreft, dan liggen de zaken opeens anders. Dan schijn ik het te “moeten” accepteren, het normaal te  “moeten” vinden, dat zij “zo” zijn. En schijn ik op de hoogte te moeten worden gebracht van het gedrag tussen de lakens van diverse mensen .. En nogmaals, dat interesseert mij echt helemaal niet.

En verder schijnt het heel erg normaal te zijn dat ze jaarlijks die voorkeur op stuitende wijze (normaliter zou je opgepakt worden voor schennispleging als je zo op een boot rondvaart zoals sommigen het doen) breed etaleren tijdens een rondvaart op een kanaal met pers er bij en allerlei hotemetoten die zich er opeens op voorstaan dat zij het “hééééél normaal” vinden dat iemand, biologisch gezien, tegennatuurlijke seksuele voorkeuren heeft.

Ik begrijp werkelijk niet waarom men mij keer op keer wil confronteren met zijn of haar seksuele voorkeur. Echt niet. Het gaat mij helemaal niets aan, immers? Ik wil het ook niet weten. Het is een privé aangelegenheid, die niet op deze wijze publiekelijk aandacht dient te krijgen.

Ik besef mij overigens dat veel mensen mij vast ouderwets vinden. Of vinden dat ik dit toch echt niet kan zeggen. So be it. Dan ben ik maar ‘don quichot’  vandaag. Maar ik heb namelijk een recht, een grondrecht, op vrijheid van meningsuiting. En die mening, die heb ik en die houd ik.

Als anderen op een boot hun seksuele voorkeur mogen etaleren, succesvol lobbyen voor hun ‘acceptatie’ en veel subsidiegeld daar voor opstrijken, heb ik ook de vrijheid op internet zetten wat ik daar van vind.