Ze staat bij de bushalte met twee enorme koffers. Toen ik aan kwam lopen zag ik dat ze naar me keek. M’n e-smoker trekt wel vaker aandacht dus dat ben ik wel gewend. Of is het toch m’n stralende ochtendhumeur? Ik ga ook staan wachten op de bus.

Ze kijkt in haar beurs. Aarzelend begint ze in het Engels, met een duidelijk buitenlandse tongval: “Sir, please, can you help me? Can you borrow me 30 cents please, .. I am 30 cents short for a bus ticket to central station, I have a credit card but the bank is closed…”. Ze wijst naar het gebouw achter ons. Inderdaad, er wordt verbouwd en de pin-automaat bij de bank achter de bushalte is buiten gebruik.

Ik check m’n cash. De “winkelwagenmunt”, de 2 euro die ik meestal in m’n broekzak heb, brengt uitkomst. Ik geef die aan haar. Kan d’r toch niet gaan weigeren? Een vermoeide glimlach, en ze geeft me een handvol muntjes terug. Ik vraag of ze ver moet reizen, gebarend naar de enorme koffers. Voor we ’t weten zijn we een gesprekje met elkaar begonnen.

De bus laat nog een minuut of tien op zich wachten en ze vertelt dat ze terug gaat naar Spanje. Heeft een jaar lang als exchange student in Groningen gewoond en gestudeerd. Psychologie. Maar nu gaat ze weer naar huis. Naar Barcelona. Naar de familie en vrienden die ze zo lang niet heeft gezien.

Ze vond Groningen prachtig. Het studeren aan de Rijksuniversiteit was fijn. Het wonen in een studentenhuis was gezellig maar wel “overpriced” en soms was het “too crowdy” waardoor het studeren er bij in schiet. Maar het is toch allemaal gelukt, alles is gehaald wat ze moest halen. Ze is alleen zo vreselijk moe nu. Ik zie het aan haar. Nu ze terug naar huis gaat voelt ze pas hoe moe ze eigenlijk is, zegt ze.. En, tot overmaat van ramp: “I was so excited to go home, so I hardly slept last night”. In Spanje gaat ze nog een paar maand stage doen, en dan is ze afgestudeerd.

Nederland was fijn, zegt ze. Groningen en Amsterdam zijn mooie steden. Alleen het weer hier is niet zo fijn: “How can you enjoy living here your whole life?”, ze wacht niet op een antwoord maar praat verder. Ze verlangt naar het Spaanse klimaat. Ze vertelt over de taal, het klimaat, haar studie. We gaan van hot naar her in het gesprek. “The Dutch speak English very well. People outside Spain think Spanish people are stupid because we don’t speak English well. They don’t teach English at a good level at schools!”. Da’s jammer. Want dom is ze zeker niet, dat is wel duidelijk. Zelf spreekt ze Spaans, Catalaans, Engels en kan ook een beetje Italiaans spreken. De Portugezen krijgen op school wel goed Engels onderwijs, zegt ze. En zo leer je in tien minuten bij een bushalte in Groningen meer over Spanje dan je ooit wist.

De bus komt aangereden en ze is enthousiast. “Yes! I’m going to make it on time to catch the train to Amsterdam!”. Naast ons staat een andere man te wachten. De hele tijd had hij ons geen blik waardig gekeurd. Hij kijkt nors voor zich uit. Nu de bus aankomt dringt hij voor bij het instappen. Nou ja, wij moeten toch eerst die zware koffers er in zien te krijgen. Ze koopt een kaartje van 2 euro. De koffers passen met moeite door het gangpad in de bus – we zetten ze vast bij de deuren achter, daar is ruimte. En makkelijker straks, op Groningen HS. “All my stuff is in there! And I sold my bike! It didn’t get stolen!”.

Bij het hoofdstation werken we de zware koffers de bus uit. Ik moet overstappen naar een andere bus en zij gaat richting de trein. Het is maar een paar uur vliegen en dan is ze thuis. Ze zwaait naar me. “Thank you for your help, thank you!”. Een glimlach. Ze was blij naar huis te gaan, ze was blij de trein te halen. Ze was blij met m’n hulp. Soms kan 30 cent iemand (op tijd) naar Spanje brengen.

Ik wens haar een “safe trip” en zeg “Sleep well!” – ze lacht: “Dutch trains sleep very well!”.