Gisteravond samen met één van de dochters, Mirjam, naar het Graspop Festival in Baflo (Rasquert) geweest. Reden van het bezoek was voornamelijk het optreden van Big Country – één van de jeugdhelden van mij en ik had ze nog nooit live gezien. Dus een mooie gelegenheid ze eens live te zien en daarnaast was er nog een andere formatie die ik wilde horen. De band “King of The World” met Erwin Jawa, een gitarist die ik erg goed vind.

Naast Big Country en King of The World traden er nog diverse andere bands en acts op waarvan we ook (delen van) optredens hebben gezien.

King of The World

Het eerste optreden dat we zagen was King of The World. We liepen de tent in toen ze nog met de soundcheck bezig waren. De formatie is al weer een paar jaar aan de weg aan ’t timmeren en bestaat naast Erwin Jawa (Cuby + Blizzards e.a. bands) uit Fokke de Jong, bekend van zijn drumwerk bij Normaal, zanger/bassist Ruud Weber (Snowy White) en Govert van der Kolm op toetsen.

Het is dus een band die bestaat uit mensen die allemaal hun sporen verdiend hebben en dat hoor en zie je. Ze doen hun ding met enthousiasme en enorme vakkundigheid. Lekker swingende blues en roots die ook de jongere generatie in de tent wel los kreeg alhoewel de meeste jongeren op dat moment bij de buiten-podia waren.

Ik had Erwin Jawa nog nooit live horen spelen(!), altijd was er wel iets waardoor dat niet door kon gaan en wilde dat dus altijd graag nog een keer meemaken. Geen straf, integendeel! Maar ook de rest van de band was gewoon ontzettend goed. Als ik de kans krijg ga ik ze zeker nog een keer ergens luisteren! Eigenlijk wel tijd ook om hier een keer een CD van aan te schaffen dus want deze eerste kennismaking smaakt wel naar meer.

Mooi Wark

De volgende band, waar we nog twee nummers van meekregen, was de regio-pop van Mooi Wark. Echt niet mijn muziek deze band uit Onstwedde, maar ik moet toch wel eerlijk toegeven dat ze voor ’t genre gewoon heel goed zijn.

Ongecompliceerde recht-toe, recht-aan stampende boer’n rock. En dat doen ze gewoon goed. De flinke massa voor het podium genoot met volle teugen, hossend, bier gooiend en meezingend over dansen en springen in je blote kont. Oke, next…

John Coffey

Het tijdschema in de tent was niet helemaal meer op orde volgens mij. De band John Coffey begon veel later dan gepland, vooral omdat de soundcheck erg lang duurde. D’r was een monitor die de geest leek te geven, één van de bandleden “hoorde niks” of te weinig op een andere monitor, enfin, ’t duurde allemaal nogal even. Maar ondertussen viel mij iets op: de interactie, tijdens de soundcheck al, tussen fans en de mensen op ’t podium! Groeten, handje ”aantikken”, paar vriendelijke woorden wisselen.

Toen ze los gingen, gingen ze ook goed lós! Wat een energieke, gedreven en goed spelende band. Niet helemaal mijn smaak, sommige liedjes leken ook wel erg veel op elkaar. Maar wat mij bijblijft van deze band is de enorme energie en de interactie die ze hadden met hun publiek. Daar kunnen veel bands een voorbeeld aan nemen.

De fans waren enorm enthousiast, deden hun moves (…) en zongen enthousiast de (voor mij onverstaanbare) teksten mee. Alleen dat al zien – en de muzikale begaafdheid en podiumpresentatie van deze jongens ervaren – was de moeite van het bijwonen van dit optreden al waard. Aan ’t einde van de set werd het drumstel inclusief drummer naar voren getrokken door de andere bandleden. Terwijl hij stoïcijns door speelde begonnen ze al vast zijn kit “af te bouwen”.. Een bekken hier, een tom daar, het werd allemaal bij ‘m weggehaald.

Het was allemaal in good fun en dat was dus ook wel opmerkelijk: de muziek lijkt agressief, de flarden tekst die ik meekreeg waren dat soms ook, maar echte agressie was er niet bij de band en ook niet bij het publiek. Werd je per ongeluk aangeduwd of bijna omver gelopen door een fan dan werd er excuserend gebaard naar je. In alle opzichten dus, ondanks dat het niet echt mijn muziek is, een leuke ervaring.

Papa di Grazzi

De band Papa di Grazzi is opgericht door Zanger/entertainer Albert Gras en entertainen doet deze band zeker. Gras was oprichter en zanger van Melrose en heeft deze band in 2004 verlaten. Daarna heeft hij deze formatie opgericht en ze spelen voornamelijk op feesten, partijen enz. Het repertoire is breed. Ik hoorde nummers van bijvoorbeeld ABBA, Beasty Boys en anderen voorbijkomen.

Er wordt een hele act neergezet die soms best vermakelijk is. Maar wat belangrijker is, is de kwaliteit van de band natuurlijk. En daar was helemaal niets mis mee. Als je iets zoekt voor een feest zit je met deze band wel goed! Zang, dans, muziek – alles dik in orde maar vooral “het feestje bouwen” met het publiek. Ze deden maar liefst drie sets op het NL Feestpodium, we kregen er dus een aantal keren een paar nummers van mee. Vaak worden dit soort acts weggezet in de hoek van “ambitieloze” bands maar ik denk dat hun ambitie simpel is: entertainen, feestmuziek op hoog niveau. En daar gaan ze voor en dat brengen ze ook heel goed over. En laten we wel zijn: om dit te kunnen doen (veel stijlen beheersen) moet je gewoon ook een hele goede muzikant zijn.

Big Country

Tot slot Big Country – jeugdhelden van weleer! Ik wist niet wat ik er van moest verwachten. Bands die na jaren weer gaan spelen (Big Country stopte in 2000, deed in 2007 nog een tour in het kader van 25 jaar Big Country en deed een ‘herstart’ in 2012 met – toen – Mike Peters van The Alarm als zanger) zijn soms niet echt een succes te noemen. Maar een aantal van de originele leden van de band zit er nog in en “for old times sakes” wilde ik ze sowieso zien.

In de jaren ’80 was Big Country een band die samen met Simple Minds, U2, The Alarm, World Party e.a. een invloed van betekenis hadden. U2 staat nog steeds in volle stadiums. Eigenlijk zou Big Country gewoon ook nog in de Ziggo Dome horen te staan. Of op zijn minst Ahoy. De tent was tijdens dit optreden gek genoeg maar matig gevuld. Zelfs voor het podium kon ik mij vrij bewegen. En dat terwijl hier eigenlijk gewoon een band van wereldformaat stond.

De set was dik in orde, een lange rij “greatest hits” kwam voorbij (o.a. Big Country, Look Away). De energie van de band was enorm. Muzikaal gezien, zangtechnisch, alles dik in orde. Wat kun je er meer van zeggen dan dat het een fantastisch optreden was? Enige minpuntje was dat in de zaal de zang niet heel goed te horen was. Voor ’t publiek geen probleem, die kende de teksten wel zo te horen 🙂 maar toch, daar ging bij ’t geluid iets niet helemaal goed volgens mij (en dochter, die hetzelfde constateerde).

Als ik de kans krijg wil ik ze zeker nog een keer horen. Want deze mannen speelden voor een paar honderd mensen in Baflo net zo gedreven en enthousiast als toen ze in mijn jeugd voor enorme mensenmassa’s stonden. Respect voor deze heren die ondanks de hoge gemiddelde leeftijd nog lang niet op hun retour lijken te zijn!

Dan rest er nog een paar foto’s te plaatsen. Op m’n Facebookpagina heb ik alle foto’s die ik gemaakt heb staan, bijgaande een paar die ik zelf erg mooi gelukt vind en op 500px heb ik er een paar in hoge resolutie staan.